Minsan maraming ang mga bagay ang inaakala natin mangyayari sa ating buhay, pero kadalasang maliit na porsyente lang pala ang posibilidad na mangyari ang mga bagay na di inaasahan. Depende na lang sa kung ano o sino ang inspirasyon mo at determinasyon mo sa buhay, ngunit kung hindi pa talaga napapanahon ang mga bagay na ginugusto mo wala tayong ibang pwedeng gawin kundi ang manalangin at maghintay.
“Anak ng Cotton balls”, yan lagi ang sentimyento ko sa tuwing tinatanong ako kung bakit hindi pa rin ako umaalis sa bansa upang tuparin daw ang tunay na destinasyon ng propesyon ko. Pero sa kabila ng katanungang may katotohanan malamang ay hindi ko na magagawa ang mga susunod na pahina sa Fun Page na ‘to at mararanasan ang mga pambihirang karanasan na dito n’yo lang mababasa kung papadala agad ako sa agos ng yaman ng pangingibang bansa, kaya sikreto lang ‘to. Para sa tatlong daan at walumpu’t walong mambabasa maraming salamat sa maiksing panahong pakikiramay sa himutok ng aking buhay.
Nag simula ng araw ko ng mga bandang 3:45am pagkatapos kong managinip ng “End of the World” na lubos kong kinatakutan, na gumising sa’kin para manalangin. Hindi ko alam kung ano ang kahulugan ng aking panaginip, pero natakot ako dahil tumagilid pakaliwa ang aming bahay at nakarinig ako ng isang sigaw na humihingi ng tulong. Wala naman akong balak ipahula sa inyo ang aking panaginip habang nagbabasa kayo, kaya pumasok na ako ng ospital na may takot sa “End of the World”, at ketonging nagtatanong sa isip kung ano kaya kahulugan.
Kondisyon kong sinimulang ang aking duty upang alagaan ang tatlong pasyente sa Medikal ICU sa kasagsagan ng panimulang pananalanta ng bagyong Basyang. Inayos kong mabuti ang posisyon ng mga pasyente, lalo na ang Bed 2 na natatakpan ang mukha ng bentileytor. Inilipat ko mula sa kanan ang oksigen tangk at bentileytor papuntang kaliwa katulong ang mga kakosa ko sa ospital. Sa kabutihang palad matagumpay naming nagawa ang katoksikan ko, at payapang hindi gumagalaw ang pasyente habang naghihintay sa iniskedyul nyang himodayalisis.
Dumating na ang oras na kailangan na naming ilipat ang pasyente (bed 2) sa himodayalisis kaya tinawag ko na ang orderly na itatago na lang natin sa pangalang kuya Bong. Nagsimula na naming iusad ang kama ng pasyente, ngunit sa di inasahang pangyayari... (hingang malalim) haixt! Bumagsak ang oksigen tangk na nakakabit sa bentileytor ng pasyente. “bang” na parang nabasag na pinggan kasunod ang napakalakas na tunog ng sumisingaw na oksigen at pagbagsak ng bentileytor, napakabilis ng mga pangyayari kasing bilis ng pagkawala ng trainees, students at kasama kong nurse sa loob ng ICU. Siya nga pala binabati ko sa pahinang ito ang mga ka-duty ko noong araw na ‘yun, kung saan man n’yo natagpuan ang sarili n’yo ng sumingaw ang oksigen...
Bob-Piz: Fulltank ka!, Rambo ka!
At syempre hindi ako papahuli napalundag din ako ng halos kasing taas ng isang CVP manometer... pasukat na lang, wala kong time! Hindi ko na halos maikwento ang mga sumunod na pangyayari, hindi na rin ako gumalaw ng 5 seconds na parang nag “Stop Dance”, natauhan na lang ako ng makita ko si peysyent bed six na parang binoblower ng oksigen sa lakas at nagmistulang model ng shampoo, ngunit nanatili pa rin hindi umalis sa pagkakahiga si bed 1 na parang walang nagyari, comatose kase... takot ko lang pagnakita ko siyang tumayo at,
Bed 1: (tinakpan ang tracheostomy at nagsalitang parang robot) ahhh... excuse me!, labas muna ako ingay e.
Bob-Piz: geh... take your time! (sabay lipad)
Madali namang napatahan sa pag-iyak ang oksigen matapos nyang mabaldog sa floor. Hindi ko na nakuha sa eksena kung paano sya inaruga ni kuya Bong pero everything is under control! Syempre gaya ng inaasahan dumating ang mga kamag-anak ng pasyente kasabay ang tsismoso’t tsismosa sa teleserye, pero nanatiling speechless si bed 1, na nagmistulang pipi sa mga pangyayari. Hindi ko alam kung paano ko sila ie-entertain isa-isa kasabay ang autograph ko, pero syempre kalingan panatilihing artista ako sa mga pangyayari, hindi ko pinakitang natakot ako sa kabila ng obvious naman sa itsura ko. Salamat naman at nanatiling mabait ang mga pasyente lalo na si beb 1 na idol ko, thankful ako sa kanya dahil pinanatili nya confidential ang shooting namin, Mwah!
Ilang minuto ang nakalipas, pumasok sa cotton balls kong brain ang panaginip kong “End of the World”, hay nakakatakot talaga na araw buti na lang ay walang masyadong nasira maliban na lang sa isang pirasong kwento ng buhay ko.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento